ΕΝΩΣΗ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ

   Η Νιόβη ήταν θυγατέρα του Βασιλιά Ταντάλου, που βασίλευε στην περιοχή της Λυδίας και Παφλαγονίας με πρωτεύουσα την πόλη Τανταλίδα ή Σίπυλο ( μετέπειτα  εκεί ιδρύθηκε η αποικία Μαγνησία) και της Βασίλισσας Διώνης.

  Η Νιόβη παντρεύτηκε με τον Αμφίωνα, Βασιλιά των Θηβών και απέκτησε δέκα τέσσερα παιδιά: επτά αγόρια και επτά κορίτσια. Ήταν περήφανη για τα παιδιά της επειδή ήσαν όμορφα και δυνατά. Η περηφάνια της ήταν τα τόσο μεγάλη ώστε έφθασε στο σημείο να αντιπαραβάλλεται με την θεά Λητώ που είχε μόνο δύο παιδιά, τους θεούς Απόλλωνα και Άρτεμη.

   Η θεά Λητώ προσβλήθηκε πολύ από την ύβρη και την αλαζονεία της Νιόβης και ζήτησε από τα παιδιά της να την υπερασπισθούν. Έτσι, ο μεν Απόλλων τόξευσε με τα βέλη του, μια ημέρα, τα αγόρια της, όταν έβοσκαν τα κοπάδια τους και η Άρτεμις τόξευσε τις θυγατέρες της μέσα στο ίδιο τους το παλάτι. 

   Οι θεοί άφησαν στη Νιόβη μόνο ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Η τραγική μάνα αφού έθαψε τα δώδεκα παιδιά της έμεινε νηστική και  θρηνώντας τρεις ημέρες πάνω από τους τάφους τους, έφυγε για την ιδιαίτερη πατρίδα της και τον πατέρα της.

   Εκεί βρήκε κατεστραμμένη την πόλη και, απελπισμένη, ζήτησε από τον Δία να την απαλλάξει από το μαρτύριο της ζωής της και εκείνος την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε βράχο σε μια κορφή του Σίπυλου.

   Ακόμη, όμως, και πετρωμένη η Νιόβη εξακολουθούσε να θρηνεί και για τούτο τα δάκρυά της σχημάτισαν λίμνη στους πρόποδες του Σιπύλου, που οι Έλληνες, μέχρι το 1922, την ονόμαζαν «Η λίμνη της Νιόβης».

   Η Νιόβη στέκει ακόμη, στο βράχο πάνω από την Μαγνησία με γερμένο κεφάλι και εξακολουθεί να θρηνεί, μαζί με τα δικά της παιδιά και χιλιάδες άλλα που έμειναν άταφα στη γη της Μαγνησίας και που δεν μπόρεσαν να τα κλάψουν,εκεί, οι δικές τους μάνες.

    Το όρος Σίπυλο ευρίσκεται στην Ιωνία, στα βορειοδυτικά της Σμύρνης, έχει ύψος 1.488 μ. και αποτελεί την δυτικότερη επέκταση του Τμώλου. Είναι το χιλιοτραγουδισμένο και αγαπημένο βουνό των Μαγνησαλίδων.

    Το Σίπυλο είναι γεμάτο βαθειές χαραδρώσεις, ηφαιστιογενή χάσματα και λίμνες. Είναι δροσερό και καταπράσινο με πολυποίκλη πανίδα και χλωρίδα.Οι γεμάτες βλάστηση ρεματιές του ξεκούραζαν τους εκδρομείς που ανέβαιναν για δροσιά τα καυτερά καλοκαίρια.   Στις ψηλότερες κορυφές του το χιόνι δε λιώνει ποτέ και οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν κομμάτια πάγου από το Σίπυλο για την διατήρηση των τροφίμων.

   Στο Σίπυλο λατρευόταν, κατά την Αρχαιότητα, η θεά Κυβέλη η επονομαζομένη και Σιπυλήνη ή Σιπυληνή. Επάνω στο όρος υπήρχε και ανάγλυφο το άγαλμα της θεάς. Μετά από ανασκαφές έχουν ανευρεθεί τάφοι παιδικοί, γυναικείο άγαλμα ( Σιπυλίνα) κ.ά.

   Το όρος Σίπυλο χρησιμοποιήθηκε για στρατιωτικούς λόγους από τον Ελληνικό Στρατό κατά την Μικρασιατική εκστρατεία του 1919 – 1922.

    Ο Σέλευκος, συνομήλικος του Μ. Αλεξάνδρου, γεννήθηκε, μεταξύ των ετών 354 – 358π. Χ., στη μακεδονική πόλη Εύροπο και ακολούθησε τον φίλο του στην Μ. Ασία ως Υπασπιστής ( επικεφαλής της βασιλικής φρουράς). 

   Μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου και κατά τους πολέμους των Διαδόχων του ( μετά την μάχη της Υψού το 301 π. Χ. ), ο Σέλευκος έλαβε την κεντρική Ασία ( από την Φρυγία μέχρι τον Ινδό ποταμό) και την Συρία  ( από τον κόλπο της Ισσού έως την Αίγυπτο). 

    Αργότερα απέκτησε την επικυριαρχία και στο βασίλειο του Λυσιμάχου, δηλαδή ολόκληρη την εντεύθεν του Ταύρου Ασία και έφθασε έως τα παράλια της Δυτικής Μ. Ασίας. 

    Το κράτους του Σελεύκου απέβη το μεγαλύτερο των Διαδόχων και το αποτελούσαν ανομοιογενείς ομάδες πληθυσμού: διαφορετικά έθνη με όλα τα συνεπακόλουθα ( άλλη νοοτροπία, πνευματικό, οικονομικό, πολιτιστικό επίπεδο, άλλες θρησκείες, άλλες συνήθειες), με αποτέλεσμα την δυσκολία της διοίκησης και την επιβολή της νέας διακυβέρνησης με την δημιουργία πολυάνθρωπων πόλεων. 

    Το κράτος των Σελευκιδών, αργότερα διασπάσθηκε σε σχεδόν, φυλετικά κράτη. 

   Ο Σέλευκος δολοφονήθηκε στην πόλη Λυσιμάχεια, σε ηλικία 75 ετών από τον Πτολεμαίο Κεραυνό, επειδή δεν του παρεχώρησε την Αίγυπτο όπως του είχε υποσχεθεί.Τάφηκε από τον βασιλέα Φιλέταιρο της Περγάμου στην  Σελεύκεια επί του Ορόντου ποταμού. 

    Βασιλιάς της αρχαίας Λυδίας που ανήλθε στον θρόνο το 560 π. Χ. και είχε πρωτεύουσά του τις Σάρδεις. Ο Κροίσος  κατέλαβε την Σμύρνη και την Έφεσο και καθυπέταξε όλες τις Ιωνικές πόλεις.

   Το κράτος του ήταν πάμπλουτο και διέθετε μεγάλο εμπόριο, βιοτεχνίες και οι Σάρδεις( εκτός από κέντρο εμπορίου και οικονομικής ανάπτυξης) αποτελούσαν και κέντρο των σοφών ανδρών και των καλλιτεχνών της εποχής.

   Στη μεγάλη του ακμή και ευτυχία, ο Κροίσος ηττήθηκε από τον Κύρο, Βασιλιά των Περσών. Το έτος 546 π. Χ. αλώθηκαν οι Σάρδεις. 

   Γνωστή είναι η επίσκεψη που έκανε στις Σάρδεις ο σοφός Σόλων ο Αθηναίος, στον οποίον ο Κροίσος, αφού επέδειξε τους αμύθητους θησαυρούς του τον ερώτησε, εάν έχει συναντήσει ευτυχέστερο άνθρωπο στον Κόσμο και ο Σόλων του απάντησε το περίφημο και διαχρονικό και πάντα επίκαιρο «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε».

   Όταν καταλήφθηκαν οι Σάρδεις, ο Κύρος διέταξε να καεί ζωντανός ο Κροίσος και ενώ ετοιμάσθηκε η πυρά και τον τοποθέτησαν επάνω στο σωρό των ξύλων, ο Κροίσος θρηνώντας ζητούσε τον έλεον του Κύρου και εκείνος αφού είδε την ταπείνωση του άλλοτε δυνατού δυνάστη και φοβούμενος για την δική του μελλοντική τύχη του χάρισε την ζωή.

    Η περίφημη μικρασιατική επαρχία όπου οι αρχαίοι Έλληνες των ιωνικών φύλων, κατά τον Α΄ Αποικισμό, ίδρυσαν αποικίες οι οποίες αποτέλεσαν την Ιωνική Δωδεκάπολη: Μίλητος, Μυούντα, Πριήνη, Έφεσος, Κολοφών, Τέω, Ερυθραί, Κλαζομεναί, Σάμος, Χίος, Φώκαια και ως δεκάτη τρίτη προστέθηκε αργότερα η αιολική Σμύρνη όταν καταλήφθηκε από τους Κολοφώνιους.  

    Οι πόλεις αυτές είχαν δημιουργήσει το Κοινόν των Ιώνων (χαλαρή Ομοσπονδία με ανεξάρτητες και αυτόνομες τις πόλεις) όπου έστελναν Βουλευτές – εκπροσώπους τους.

   Ο Άρχων του Κοινού ονομαζόταν Πρύτανις. Το Κοινό είχε κυρίως θρησκευτικό και εμπορικό χαρακτήρα.   Κέντρο της Ομοσπονδίας ήταν το Πανιώνιο στο ακρωτήριο της Μυκάλης, δηλαδή, Ιερό του Ελικωνίου Ποσειδώνος, όπου τελούσαν ετήσιες εορτές και εύρισκαν ευκαιρία να συναντώνται.  

     Η Ιωνία με την εύφορη γη, τα λιμάνια της και τους επιδέξιους ναυτικούς της έφθασε στην μεγαλύτερη ακμή τον 7^ο π. Χ. αι., οπότε δημιούργησε και

δικές της αποικίες.  

    Ο πλούτος της επέτρεψε στούς κατοίκους  να ζουν άνετα, ευχάριστα και με πολυτέλεια. Ανέπτυξαν την φιλοσοφία (Φυσικοί Φιλόσοφοι), τον ιωνικό αρχιτεκτονικό ρυθμό (λεπτός, με χάρη και αρμονία), τα ιωνικά ποιητικά μέτρα, την ποίηση, την πλαστική, την ρητορεία, την ιστοριογραφία, την γεωγραφία, την ιωνική διάλεκτο, το δημοκρατικό πολίτευμα.   

   Οι Ίωνες, προκειμένου ν’ αποτινάξουν τον περσικό ζυγό, επαναστάτησαν (Ιωνική Επανάστάση 499 π. Χ.) με την υποκίνηση του Τυράννου της Μιλήτου Αρισταγόρα. Η Επανάσταση απέτυχε διότι οι μόνοι (από την υπόλοιπη Ελλάδα) που έστειλαν βοήθεια ήσαν  οι Αθηναίοι και οι Ερετριείς.  

   Η Ιωνία ταλαιπωρήθηκε μετά τους περσικούς πολέμους διότι αποτέλεσε επίκεντρο δοσοληψιών. Αρχικά απελευθερώθηκε από τον Κίμωνα και στην συνέχεια οι πόλεις της παραδόθηκαν και πάλι υπόδουλες στους Πέρσες από την Ανταλκίδειο Ειρήνη (387 π. Χ.), που συνήψαν οι Πέρσες με τους Σπαρτιάτες. Τελικά, απελευθερώθηκαν από τον Μ. Αλέξανδρο. 

    Η δυνατά εύρωστη ιωνική οικονομία επέτρεψε ώστε να κόβονται νομίσματα (από ήλεκτρο και άργυρο) από τους αρχαιότατους χρόνους.  

   Η Ιωνία έως και τον Σεπτέμβριο του 1922 μ. Χ. εξακολουθούσε την τροφοδοσία του έθνους και όχι μόνον, με πλούτο οικονομικό, πνευματικό, καλλιτεχνικό, πολιτικό, κοινωνικό. Το εμπορικό λιμάνι της Σμύρνης με την μεγαλύτερη κίνηση εμπορικών πλοίων με τα οποία διεξαγόταν το εισαγωγικό και εξαγωγικό εμπόριο, η εύφορη γη της Ιωνίας με την πλούσια γεωργία και την κτηνοτροφία, οι Τράπεζες, οι ελληνικές και ξένες ναυτιλιακές εταιρείες, οι κάθε είδους επιχειρήσεις και τα μεγάλα εκπαιδευτικά και πνευματικά της ιδρύματα, τα θέατρα και η ζωή της ανέδειξαν την Ιωνία ως το μεγαλύτερο κέντρο του Μικρασιατικού Ελληνισμού.

   Μερικές από τις πόλεις της Ιωνίας, εκτός της Σμύρνης, είναι τα Βουρλά ( αρχαία Βρυούλα), η Κρήνη (Τσεσμές), το Μελί, το Σεβδίκιοϊ, η Αγία Παρασκευή, η Μαγνησία, η Φώκαια, το Κορδελιό, η Έφεσος, το Αϊδίνι, ο Βουρνόβας, ο Κασαμπάς, τα Μούγλα, η Φιλαδέλφεια, το Αξάρι, κ.α.  

   Οι κάτοικοί της φημίζονταν για την ζωντάνια και την εργατικότητά τους, την ευστροφία και το πολυτάξιδο του χαρακτήρα τους, την εφευρηματικότητα και την πνευματικότητα τους, την κοινωνικότητα και την ευθύτητά τους, την εξυπνάδα και την καλλιτεχνική και εμπορική τους φύση.

   Η φωτιά που έκαψε την Σμύρνη τον Σεπτέμβριο του 1922, σηματοδότησε μια νέα αρχή για τους ξεριζωμένους Ίωνες: ήρθαν στην Ελλάδα και σήκωσαν στους ώμους τους την αναδιοργάνωση της Πατρίδας μαζί με τους Ποντίους, τους Κων/πολίτες, τους Ανατ. Θρακιώτες, τους άλλους Μικρασιάτες πρόσφυγες και τους υπόλοιπους αδελφούς Έλληνες της νησιωτικής και ηπειρωτικής Ελλάδας.

    Ευρίσκεται στο Χορόσκιοϊ ( πετεινοχώρι ) δίπλα στη Μαγνησία, που είναι κτισμένο στην πεδιάδα από τους Βυζαντινούς Μάγνητες Καλελήδες.

    Το Χορόσκιοϊ κατοικούσαν 2. 500 χιλιάδες Έλληνες (όλοι) που ασχολούνταν με την γεωργία (αμπέλια, καρπούζια, σουλτανίνη σταφίδα, οπωρολαχανικά) και το εξαγωγικό εμπόριο.

   Την κοινοτική διοίκηση είχαν, εκ περιτροπής, δύο προύχοντες. 

   Στο Χορόσκιοϊ λειτουργούσαν: νηπιαγωγείο, εξατάξια αστική σχολή αρρένων και εξατάξια σχολή θηλέων.

   Στην κοινότητα λειτουργούσε από το 1818 ο μεγαλοπρεπής ναός της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας, κτήτορας της οποίας ήταν ο Κωνσταντίνος Αλτίνογλου.

   Στον περίβολο του ναού υπήρχε η θέση όπου βρέθηκε η εικόνα της Αγίας και Αγίασμα, ενώ ένα υψηλό κωδωνοστάσιο υπήρχε στην είσοδο του ναού, ο οποίος είχε σχήμα πλοίου.

   Εσωτερικά υπήρχε πλούσιος διάκοσμος με  πολυελέους, χρυσά και ασημένια καντήλια ενώ η εικόνα της θαυματουργής Αγίας ήταν καλυμμένη από πολύτιμα αναθήματα.

   Στον περίβολο υπήρχαν πάνω από σαράντα δωμάτια που φιλοξενούσαν πιστούς απ’ όλο τον μικρασιατικό χώρο κατά τον εορτασμό της Αγίας στις 22 Δεκεμβρίου (ημέρα της μνήμης της), την Κυριακή του Θωμά και της Πεντηκοστής.

           Κατά την Καταστροφή ο ναός καταστράφηκε ολοσχερώς.

    Σήμερα, η Ένωση Μαγνησίας – Χορόσκιοϊ και Περιχώρων Καταγομένων έχει προστάτες την Αγία Αναστασία και τον Άγιο Αθανάσιο και πανηγυρίζει την μνήμη της Αγίας στις 22 Δεκεμβρίου στον Ιερό ναό Αγίου Γεωργίου Νικαίας, όπου υπάρχει και ομώνυμο παρεκκλήσιο.  

     Γενναίες, φιλοπόλεμες γυναίκες που κατοικούσαν στην μικρασιατική περιοχή της Λυδίας και της Καρίας και ήσαν θυγατέρες του Άρη. 

    Μερικές από τις γνωστότερες Αμαζόνες ήσαν: η Ιππολύτη, η Πενθεσίλεια, η Αντιόπη, η Μελανίππη, η Θαληστρία.   

   Οι γνωστότεροι ήρωες φέρονται να έχουν πολεμήσει μαζί τους όπως ο Ηρακλής ( που φόνευσε την Ιππολύτη και πήρε την ζώνη της και την χάρισε στην Ομφάλη που την κληροδότησε στους βασιλείς της Λυδίας), ο Αχιλλέας, ενώ είχε συνάντηση μαζί τους και ο Μ. Αλέξανδρος. 

    Πολλοί προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τον μύθο των Αμαζόνων αλλά και αν υπήρξε τέτοιο είδος γυναικών. Πάντως ο μύθος τους διατηρήθηκε αναλλοίωτος κατά την αρχαιότητα και επέδρασε και στην Τέχνη: ζωγραφική, γλυπτική, ποίηση, λογοτεχνία, δραματουργία.  

   Οι Αμαζόνες φέρονται και σαν ιδρύτριες ή βοηθοί στην ίδρυση πόλεων όπως η Σμύρνη και η Μαγνησία του Σιπύλου. 

Ποταμός που πηγάζει από το Δίδυμον όρος, έχει μήκος 300 χλμ. και χύνεται στον κόλπο

της Σμύρνης. 

Διαρρέει τον Νομό Μαγνησίας από Ανατολικά προς τα Δυτικά και ένας από τους παραποτάμους του είναι ο ιστορικός και χρυσοφόρος Πακτωλός.

Η κοιλάδα του Έρμου ποταμού είναι πλουσιότατη και ευφορότατη ενώ αποτελεί συγκοινωνιακό κόμβο εμπορικών και στρατιωτικών οδών.

Συνδέει το εσωτερικό της Μ. Ασίας με την Σμύρνη και το λιμάνι της και αντίστροφα.

   Οι όχθες του Έρμου αποτελούσαν αγαπημένο περίπατο των Μαγνησαλίδων. Πολλές είναι οι μαρτυρίες γι’ αυτούς που κοσκίνιζαν την άμμο στις όχθες του προκειμένου να βρουν ψήγματα χρυσού.